بازگشت به وطن
هرسال پس از ویلپنت با احساس دوگانه ای روبرو میشوم. از یک سو شادم. شاد از برگزاری موفق وبی عیب ونقص برنامه. و از یک سو جگرم خون است از سیل فحش وناسزا و تهمت سیاسی به مجاهدین و رهبری مقاومت.
ناجوانمردی عظیمی است. میدانم که منشا همه اینها رژیم است. حساب حسودان و ورشکستگان سیاسی را هم نمی توانم از رژیم جدا کنم.
ولی رنج می برم.بشدت رنج میبرم از این همه نامردمی. گاها از خشم به خود می پیچم. بعضا پاسخگویی هم میکنم ولی دلم آرام نمی شود. ظلمی که در این تهاجم وحشیانه و رذیلانه موج میزند حتی اشک به چشمانم می آورد.
آخر مجاهدین را میشناسم. ۳۸ سال است که میشناسم. سالیان بسیار از نزدیک با آنها بوده ام. مسعود را نیز دیده ام. نمیتوانم فراموش کنم که او در یک کلام فقط عشق است و عشق. او هیچ چیز بجز عشق نیست.عشق خالص مسلم.
پس اینهمه نفرت برای چیست؟
به جد معتقدم که دوران زندگی اکثر مجاهدین از زندگی پیامبران و امامان و تمامی پیشواهای بشریت سخت تر بوده است.
هیچ امام یا پیامبری را نمی شناسم که اینهمه سال رنج کشیده باشد. بعضا هم بیش از نیم قرن. محروم از همه خوشی ها و خوشبختی ها و لذت های معمول بشر خاکی .فقط کار و سختی و رنج و عذاب و از خودگذشتگی.سالهاست که دیگرهیچکدامشان هیچ چیزی برای از دست دادن ندارند.نه مال ومنال و خانه وکاشانه. نه شغل .نه مقام .نه زندگی و همسر وفرزند. ونه حتی هیچ رویایی بجز رویای آزادی مردم اسیر ایران. سالهاست که دندان همه چیز را از بیخ وبن کشیده اند.
چطور میتوان شاهد اینهمه جفا به این بهترینان جامعه بشری بود.به این پاکترین و بی نیاز ترین انسانها.به کسانی که آبروی انسانیت و تمدن انسانی اند.
اینهمه دشمنی و خباثت از کجاست؟ مگر آنها ، از صدر تا ذیل ،بجز فداکاری واز خودگذشتگی چه کرده اند؟
پاسخ روشن است . فحاشان می ترسند. از بازگشتن این بهترین فرزندان وطن به ایران در هراسند. هر فحش و هر ناسزا چیزی نیست بجز تبلور نگرانی و وحشت ناسزا گو.
وحشت از اینکه مجاهدین قدرت بگیرند.چرا که معنای قدرت گرفتنشان ، به محاق رفتن و حذف شدن آنانست.
یاران .پس حال که علت این است ، باید تلاش کرد.بیشتر تلاش کرد که مجاهدین هرچه زودتر به ایران برسند.زیرا که بازگشتشان به میهن ، خواب و خیالهای فحاشان را برای همیشه نقش بر آب میکند.
بهترین پاسخ به فحاشی ها همین است. باید لب فرو بست و تلاش کرد که مجاهدین به قدرت برسند.به حاکمیتی بر آمده از صندوق های رای مردم. باید بیشتر تلاش کرد.
چند گامی بیش نمانده است.گوئیا به سرانجام کار نزدیکیم . پس پیش به سوی حاکمیت مردم.
حسن حبیبی
۶ ژوئیه ۲۰۱۸ پاریس
@IranEfshagar
هرسال پس از ویلپنت با احساس دوگانه ای روبرو میشوم. از یک سو شادم. شاد از برگزاری موفق وبی عیب ونقص برنامه. و از یک سو جگرم خون است از سیل فحش وناسزا و تهمت سیاسی به مجاهدین و رهبری مقاومت.
ناجوانمردی عظیمی است. میدانم که منشا همه اینها رژیم است. حساب حسودان و ورشکستگان سیاسی را هم نمی توانم از رژیم جدا کنم.
ولی رنج می برم.بشدت رنج میبرم از این همه نامردمی. گاها از خشم به خود می پیچم. بعضا پاسخگویی هم میکنم ولی دلم آرام نمی شود. ظلمی که در این تهاجم وحشیانه و رذیلانه موج میزند حتی اشک به چشمانم می آورد.
آخر مجاهدین را میشناسم. ۳۸ سال است که میشناسم. سالیان بسیار از نزدیک با آنها بوده ام. مسعود را نیز دیده ام. نمیتوانم فراموش کنم که او در یک کلام فقط عشق است و عشق. او هیچ چیز بجز عشق نیست.عشق خالص مسلم.
پس اینهمه نفرت برای چیست؟
به جد معتقدم که دوران زندگی اکثر مجاهدین از زندگی پیامبران و امامان و تمامی پیشواهای بشریت سخت تر بوده است.
هیچ امام یا پیامبری را نمی شناسم که اینهمه سال رنج کشیده باشد. بعضا هم بیش از نیم قرن. محروم از همه خوشی ها و خوشبختی ها و لذت های معمول بشر خاکی .فقط کار و سختی و رنج و عذاب و از خودگذشتگی.سالهاست که دیگرهیچکدامشان هیچ چیزی برای از دست دادن ندارند.نه مال ومنال و خانه وکاشانه. نه شغل .نه مقام .نه زندگی و همسر وفرزند. ونه حتی هیچ رویایی بجز رویای آزادی مردم اسیر ایران. سالهاست که دندان همه چیز را از بیخ وبن کشیده اند.
چطور میتوان شاهد اینهمه جفا به این بهترینان جامعه بشری بود.به این پاکترین و بی نیاز ترین انسانها.به کسانی که آبروی انسانیت و تمدن انسانی اند.
اینهمه دشمنی و خباثت از کجاست؟ مگر آنها ، از صدر تا ذیل ،بجز فداکاری واز خودگذشتگی چه کرده اند؟
پاسخ روشن است . فحاشان می ترسند. از بازگشتن این بهترین فرزندان وطن به ایران در هراسند. هر فحش و هر ناسزا چیزی نیست بجز تبلور نگرانی و وحشت ناسزا گو.
وحشت از اینکه مجاهدین قدرت بگیرند.چرا که معنای قدرت گرفتنشان ، به محاق رفتن و حذف شدن آنانست.
یاران .پس حال که علت این است ، باید تلاش کرد.بیشتر تلاش کرد که مجاهدین هرچه زودتر به ایران برسند.زیرا که بازگشتشان به میهن ، خواب و خیالهای فحاشان را برای همیشه نقش بر آب میکند.
بهترین پاسخ به فحاشی ها همین است. باید لب فرو بست و تلاش کرد که مجاهدین به قدرت برسند.به حاکمیتی بر آمده از صندوق های رای مردم. باید بیشتر تلاش کرد.
چند گامی بیش نمانده است.گوئیا به سرانجام کار نزدیکیم . پس پیش به سوی حاکمیت مردم.
حسن حبیبی
۶ ژوئیه ۲۰۱۸ پاریس
@IranEfshagar
مقاله خیلی خوب وپراحساس که حرف دل همه ماست
پاسخحذفبا سرنگونی آخوندها در ایران فردا با مریم رجوی
مقاله خیلی خوب وپراحساس که حرف دل همه ماست
پاسخحذفبا سرنگونی آخوندها در ایران فردا با مریم رجوی
همه دی ها شاد می شوند